ks. Paweł Smolikowski CR
Czcigodny Sługa Boży ks. Paweł Smolikowski CR (1849-1926)
Urodził się 4 lutego 1849 roku w Twerze w Rosji, w pobożnej i patriotycznej rodzinie oficera inżynierii armii carskiej. Szkolę średnią ukończył w Warszawie i tam w 1866 roku wstąpił do seminarium duchownego, bo jak sam wyznał: powołanie było tak silne, że nigdy co do tego nie miałem wątpliwości. Po roku wyjechał do Rzymu i zafascynowany zmartwychwstańcami wstąpił w ich szeregi. Studia ukończył doktoratem z teologii i 15 kwietnia 1873 roku przyjął święcenia kapłańskie w obrządku wschodnim. Jego formatorami byli współzałożyciele Zgromadzenia, wybitni kapłani: Piotr Semenenko i Hieronim Kajsiewicz. Od nich uczył się duchowości paschalnej: umierania grzechowi i zmartwychwstawania do nowego życia.
Pracę duszpasterską rozpoczął w ukochanej Bułgarii, w Adrianopolu, gdzie przez osiem lat (1874-1882) służył wśród unitów. Wykazał się tam talentem pedagogicznym. Rozwijał go dalej we Lwowie (od 1882) obok wybitnego ks. Waleriana Kalinki, współtworząc zmartwychwstańczy system wychowawczy oparty na wzajemnym zaufaniu i odpowiedzialności. Zorganizował – dotąd nieznany – samorząd uczniowski. Dominantą tego sytemu jest bezwarunkowa miłość Boża. Po dziewięciu latach powrócił do Rzymu i przez ponad 20 lat (z przerwami) był rektorem Kolegium Polskiego założonego przez zmartwychwstańców w 1866 roku. Kolegium to kształciło kapłanów dla zniewolonej Polski. Tym samym stał się wychowawcą wielu wybitnych duchownych, w tym błogosławionych. Przez kolejne lata (1895-1905) był generałem Zgromadzenia. Wiele wysiłku wkładał w podniesienie poziomu duchowego współbraci. Ostatnie lata życia spędził w Krakowie, jako mistrz nowicjatu. Pełnił ważne funkcje nie tylko we wspólnocie zakonnej,, ale także był konsultorem dwóch kongregacji Stolicy Apostolskiej.
Jego gorliwa i pokorna służba Kościołowi była pieczęcią jego bogatego życia duchowego. Powszechny szacunek budziła także jego rozległa wiedza i kultura osobista. Był nie tylko teologiem, ale filozofem i historykiem. Pozostawił po sobie 237 wielojęzycznych dzieł z różnych dziedzin wiedzy. Głosił rekolekcje i konferencje dla kapłanów, seminarzystów, sióstr zakonnych oraz inteligencji katolickiej. Wspierał biednych, szczególnie seminarzystów. Miał szacunek i żywił delikatną miłość do każdego człowieka. Z tego względu był cenionym spowiednikiem i kierownikiem duchowym (m.in. abp. A.S. Sapiehy).
Umarł w opinii świętości 11 września 1926 roku w Krakowie po 77 latach, 7 miesiącach i 7 dniach życia. Pogrzeb poprowadzili jego wychowankowie i przyjaciele: arcybiskup Krakowa - Adam S. Sapieha i arcybiskup Ormian - Józef Teodorowicz. Tuż po pogrzebie Sapieha napisał: Straciłem bardzo wiele, bo to był prawdziwy przyjaciel…, to prawdziwie wzór kapłana i zakonnika… Myślę, że możemy śmiało modlić się do niego. Pochowano go w grobowcu Zgromadzenia na Rakowicach, ale wraz z rozpoczęciem procesu beatyfikacyjnego (1966) przez kard. Karola Wojtyłę, w 1967 roku przeniesiono jego szczątki do przedsionka kościoła pw. Zmartwychwstania Pańskiego przy ul. Łobzowskiej. W grudniu 2017 roku papież Franciszek ogłosił dekret o heroiczności jego cnót.
Czcigodny Sługa Boży jest wzorem pokornej i wytrwałej pracy nad rozeznawaniem i wypełnianiem woli Bożej. Sam nazwał się „niewolnikiem obowiązku” i uczył, że porządek oszczędza. Można zwracać się do niego z prośbą o pośrednictwo w trudnościach życia codziennego, w chrześcijańskim wychowaniu dzieci i młodzieży oraz prosić o świętość i mądrość kapłanów.
